«آزار جنسي» به كودكان آن هم به وسيله‌ي نزديكان و خويشان مسأله‌اي است بس دردناك كه گاه فرد حتي از شنيدن و خواندن درباره‌ي آن سرباز مي‌زند، موضوع آن‌چنان غم‌انگيز است كه نمي‌خواهيم آن را باور كنيم و براي فرار از اين درد وجود آن را انكار مي‌كنيم. اما مي‌دانيم چاره‌اي جز رويارويي با آن نيست و تنها راه مبارزه و حل مسأله، آگاهي و دانش درباره‌ي اين واقعيت تلخ و رفتار مناسب با آن است.

«تنبيه بدني» كودكان براي آموختن كه گمان مي‌رود پديده‌اي كهنه و قديمي و مربوط به مكتب‌خانه‌ها و چوب و فلكش است، هنوز در اين زمانه حتي در فضاهاي فكري روشن‌بينانه‌ي والدين و مراقبان كودك جاي دارد. از مسايلي از اين دست كه بگذريم مسأله‌ي چند زباني و خرده فرهنگ‌هاي زباني مانند زبان‌هاي قومي و مادري مسأله است كه با وجود توجه‌ي سازمان‌هاي بين‌المللي چون يونسكو، خرد جمعي و ياري جمعي يك جامعه را نيازمند است تا در سايه‌ي آن بتوانيم به اين مهم بپردازيم. (اين بررسي در شماره‌ي بعدي نشريه ادامه دارد).

و اما توانايي- آگاهي و مهارت‌هاي مراقبان كودك مقدم بر برنامه‌ و روش در آموزش از كم‌توجهي مسؤولان آموزشي رنج مي‌برد. كمبود توجه به اين موضوع، آموزش و پرورش خردسالان را به شدت تهديد مي‌كند و اين تهديد جدي همه‌ي ما را وامي‌دارد به اين بينديشيم كه مربيان و مراقبان اين گروه از كودكان بي‌هيچ ترديدي بايد بهترين‌ها باشند. بهترين‌ها در عشق به كودكي و كودكان، بهترين‌ها در عشق به كودكان و چيزهايي كه كودكان دوست‌شان دارند، بهترين‌ها در عشق به آناني كه كودكان را دوست دارند و بهترين‌ها در عشق و مهر به ارزش‌هاي زندگي انساني و انسانيت. پس در انتخاب اين گروه بايد وسواس جدي به خرج داد و نگاهي تخصصي و ارزشي به اين انتخاب داشت. شايد در سايه‌ي اين توجه‌ها براي زندگي كودكان نقش و نگاري زيبا رقم زده شود.

بيماري چون ايدز و تهديد سلامت و امنيت كودكان در جنگ‌ها و آسيب‌هايي از اين دست هم موضوعي است در خور توجه كه در اين شماره اندكي به آن پرداخته شده است.

از بحران‌هاي كودكان گفتيم و حال لازم است براي آن‌ها چاره‌اي انديشيد و از به وجود آمدن‌شان پيش‌گيري كرد. دوستدار كودك بودن و آن را به تمامي در حوزه‌هاي گوناگون زندگي كودكان به كاربستن شايد چاره‌اي اساسي باشد كه همه‌گان بايد براي آن تلاش كنيم.

اميد كه با داشتن رويكردي همه جانبه به زندگي كودكان، ايمني و سلامت را به آنان هديه كنيم.