براي يك كودك ذكر و ياد خداوند به عنوان خالقي پر محبت و قدرتمند بايد جزئي از زندگي معمولي روزانه او گردد. درست است كه كودكان نمي‌توانند به طور مجرد و بسيط تصوري از خداوند داشته باشند، اما همانطور كه مي‌توانند براي پدر بزرگ يا مادر بزرگ يا خويشاوندي ديگر كه هنوز نديده‌اند جائي در زندگي خود داشته باشند، مي‌توانند براي خداوند نيز جائي باز كنند.
كودكان زير شش سال مفهوم خدا را مستقيماً از والدين خود مي گيرند و او را همچون كسي كه پدر و مادر مي‌شناسندش، كسي، چون پدربزرگ به سفر رفته مي‌انگارند. اگر پدر و مادر خدا را مهربان و رحيم، قادر و توانا بشناسند كودك هم همين تصور را از او خواهد داشت. كودكان ميل دارند اين پندار را در ذهن خويش استوار سازند كه خداوند آنان را دوست مي‌دارد و مي‌خواهد كه آنها انسانهاي خوبي باشند.