بعضي از بهترين والدين صاحب فرزنداني هستند كه به خصوص با خلق و خویي نامطلوب به دنيا مي‌آيند و يا انتخاب‌هاي ناشايست انجام مي‌دهند. اين كه شما چگونه با فرزندانتان رفتار كنيد مسئوليت خودتان است اما اين كه آن‌ها چگونه از كار درآيند ملقمه‌اي است بسيار مغشوش. به همين دليل براي سلامت روحاني اطفال، حقيقتاً حائز اهميت فراوان است كه آنان همچون عروسكي درنظرگرفته نشوند كه به حال خود رها مي‌شود. قبول اين كه كودك شما صاحب توانائي‌هاي ويژه است يك مطلب است و فخرفروختن به ديگران و عَلَم كردن آنان به عنوان نشانة ارزشمندي خودتان، مطلبي ديگر و اين به نفع آنان نيست، زيرا آنچه كه آنان نياز دارند رشد مستمر تواضع و فروتني است، بدون توجه به اين كه موفقيت‌هاي قبلي و يا قابليت‌هاي خداداديشان چقدر درخشان بوده و هست. همچنين ما نبايد در حفاظت كودكان از امتحانات، زياده‌روي كنيم. اين كار فقط زماني را كه آنان محتاجند با مخاطرات حيات مقابله كنند به تأخير مي‌اندازد. تالبرت مك كارول (Talbert Mecarrol) مي‌گويد:

«وقتي كودكي را هدايت مي‌كنيد، او را مساعدت مي‌نمائيد قوا و استعدادهايش را توسعه دهد. به او ياد نمي‌دهيد از شما حل مشكلي را بخواهد كه خود مي‌تواند با آن مقابله كند. كودك ضايع شده خواهان وجود هيچ مسئله‌اي نيست. اگر بزرگتري هست كه نيازهايش را برآورده سازد او هرگز در مسير شكوفايي قوايش عمل نمي‌كند و درحالي كه سخت به تصورات معمولي حيات متشبث است، وارد گردونه زندگي مي‌شود.»

(يادداشت‌هايي از سرود زندگي ص7)