بطور معمول کودکان برای حل مشکلات خود راههایی را بر می گزینند که بر اثر تجربه در محیط زندگی خود آموخته اند .در برخی موارد نیز از روش دیگر همسالان و یا بزرگسالان الگو برداری می کنند.
یکی از روشهایی که برمی گزینند تا به خواسته خود برسند روش خشونت و با استفاده از پرخاشگری است . پرخاشگری دو نوع است :پرخاشگری خصمانه و پرخاشگری وسیله ای
پرخاشگری خصمانه رفتاری است که با هدف آسیب رساندن به دیگران انجام می شود اما پرخاشگری وسیله ای رفتاری است جهت رسیدن به هدف مثلا کودکی که اسباب بازی را از دست دوستش می قاپد یا کودک دیگر را از روی تاب هل می دهد تا خودش سوار شود از این نوع است.
برخی کودکان از نظر فیزیولوژیکی وترشح غدد هورمونی ،آمادگی بیشتری برای پرخاشگری و رفتار خشونت آمیزدارند . پرخاشگری ممکن است از طریق یادگیری ومشاهده الگوهایی در این زمینه حاصل شود. میان تنبیه های شدید کودکان و پرخاشگری هم رابطه مشاهده شده است. تربیت اجتماعی نیز در این زمینه نقش زیادی دارد متاسفانه برخی خانواده ها بخصوص از پسران انتظار دارند رفتار پرخاشگرانه داشته باشند و برای آن کودک خود را تشویق می کنند و معتقدند پسرها باید اینگونه باشند. اینگونه پرخاشگری ها توسط کودکان لزوما خصمانه نیست .در حقیقت یک راه حل آموخته شده است برای حل یک مسئله .هنگامی که یک کودک یک اسباب بازی را از کودک دیگر می گیرد احتمالا کودک دوم برای پس گرفتن آن به کودک اول حمله می برد.
بزرگسالان معمولا پرخاشگریهای خود را بیشتر به صورت کلامی نشان می دهند تا فیزیکی یعنی به جای کتک کاری به یکدیگر اهانت می کنند. والدین نباید خشونت گرایی را تقویت کنند
اما روش دیگری که برخی کودکان برای حل مسئله خود به کار می برند،توسل به گریه است. کودکان در ارتباطات خود از همان بدو تولد آموخته اند که هر گاه خواسته و نیازی داشته باشند با توسل به گریه به خواسته خود می رسند لذا زمانی که اسباب بازیشان توسط کودک دیگر تصاحب می شود،بلافاصله گریه می کنند به این امید که همدردی کودک دیگر را برانگیزند تا اسباب بازی را باز پس گیرند. گاه نیز به شدت جیغ می کشند تا بدین وسیله کودک مهاجم را بترسانند و او را از خود دور کنند. بهتر است در این گونه موارد والدین دخالت نکنند و بگذارند کودک روش خود را برای حل مسئله اش تجربه کند مگر اینکه احساس کنند جیغ یا گریه کودک به خاطر آسیب جسمی است که ممکن است خورده باشد.
اما روش دیگری که کودکان از آن استفاده می کنند کمک خواستن از یک بزرگتر است. این نیز روشی برای حل مسئله است که برخلاف آنچه تصور می شود روش بدی نیست . همه این روشها را در بزرگسالان نیز می توان مشاهده نمود . بزرگسالانی که برای حل مشکل خود به خشونت و پرخاش متوسل می شوند ، بزرگسالانی که برای ایجاد همدردی با خود و حل مسئله ،به گریه متوسل می شوند و یا بزرگسالانی که برای حل مشکل خود از دیگران کمک می جویند . از نظر شما کدامیک از این روشها مطلوب تر است :پرخاشگری ، گریه ،یا کمک خواستن از دیگران برای حل مسئله ؟
غیر از این سه راه حل که کودکان معمولا به کار می گیرند ، به نظر شما چه راههای دیگری را می توان به کودکان آموزش داد تا بواسطه آن مشکل خود را حل نمایند ؟

دوست عزیز به نظر من فرزند شما هنوز خیلی کوچک است از اینکه از شما کمک میخواهد یعنی وجود شما به او احساس امنیت میدهد چه اشکالی داره که مادر ها تا زمانی مناسب در کنار فرزندشان باشند البته بایددرایت لازم برای حل مسئله فرز ندمان را داشته باشیم.من هم فرزندی همسن فرزند شما دارم من در صورتیکه او نیاز به کمک داشته باشد در کنارش هستم به این وسیله او یاد میگیره که با هر فردی چگونه رفتار کنه و از خشونت استفاده نکنه و همچنین یاد میگیره که چگونه مسئله را به صورت مسالمت آمیز حل کنه همانطور که مامانش همیشه این کار را انجام می داده .

من راه حل کمک از دیگران را مناسب میدانم مگه ما برای حل مشکلمون پیش مشاور نمیریم از بزرگتر ها کمک نمیگیریم برای فیصله دادن موضوعی از ریش سفید فامیل کمک نمیگیریم چرا وقتی کودکی کمک میخواهد باید به او بگوییم نه برو خودت راه حلشو پیدا کن خوب اونم میره جبغ میزنه یا ناسزا میگه و یا به خشونت فیزیکی متوشل میشه آنوقت میگیم بی ادبه بی تربیته و .... من موافق کمک دادن به کودک هستم و معتقدم که به مرور او یاد میگیره تا درک موقعیت داشته باشد .

از دو دوست عزيزي كه نظراتشان را در رابطه با اين موضوع به اشتراك گذاشتند سپاسگذاريم همچنان منتظر نظرات ساير عزيزان هستيم
مقاله اي در سايت گذاشته شده با عنوان" استقلال شخصيت در كودكان" راهنمايي هاي اين مقاله كمك مي كند تا والدين كودكان را به گونه اي تربيت كنند كه در آينده وابسته به ديگران بار نيايند.
اين مقاله را در آدرس ذيل مي توانيد مطالعه بفرماييد
http://www.talimvatarbiat22.info/node/2948