غم بزرگ زلزله آذربایجان بر قلبهایمان چه سنگین است

نگارش : آرام

غریو شادمانه ی کودکان در بعد از ظهر گرم تابستان در کوچه پس کوچه های باریک روستا به گوش می رسید .آهنگ دل انگیز بع بع  گوسفندانی که از چرا بر می گشتند در کوچه ها پیچید، تا چوپان خسته نفسی بگیرد دست و رویی بشوید قدری استراحت کند و چون روزهای دیگر گوش به زنگ آوای خوش اذان مغرب بنشیند  به نماز بایستد و خدارا برای همه ی نعمتهایش سپاس گویدوبرای زمین و آسمانش که روزی ی همه ی مردمان روستایش در گرو آنهاست طلب برکت کند.دستان پر  مهر مادر که بوی نان تازه می داد، مشغول آماده کردن سفره ی مهربانی بود. بوی نان تازه و غذای ساده همه ی کوچه را بر داشته بود همه چیز آماده ی  پذیرایی از خانواده ی کوچک  بود. نوزادی آنطرفتر خواب پروانه ها را می دید و پیرمردی فرتوت در آستانه ی در نشسته  و با دیدن هر رهگذری که با سرعت در حرکت و تکاپو بود، یاد جوانی اش را بخیرمی کرد. تسبیه در انگشتان خمیده و چروک پیرزن می چرخید و آهسته برای سلامتی فرزندانش و همه ی دوستان و آشنایانش زیر لب ورد می خواند.

چه ناباورانه همه چیز در هم پیچید آسمان به زمین آمد و ناله  زمین تا آسمان رفت. غریو شادی کودکان معصوم با شیون مادران در هم آمیخت. آه وفغان جای اذان را گرفت دست بخشنده طبیعت این بار قصد گرفتن داشت . در چشم برهم زدنی هر آنچه می توانست گرفت خانه و آشیانه ،دام ودرخت وهر چه بود تا جان شیرین .هوای تمیز روستا پر از غبار شدو در پس غبار، خرابی و ویرانی ، فریادو شیون ، ناله و درد و یا بهت و سکوت .

حالا  دست هایی که به سوی خدا بلند بود  از لابلای ویرانی ها در جستجوی یاری دهنده ای است.. نگاههای وحشت زده در جستجوی سرپناهی است تا در آن پناه گیرد .چشم ها در انتظار چشم های مهربانی  است که عمق اندوه جانکاهشان رادریابد وپاهای لرزان در حسرت شانه های محکمی است  که تکیه گاهی برای زاریشان باشد.

غم بزرگ زلزله آذربایجان بر قلبهایمان چه سنگین است ، هموطن آذربایجانی برای تک تک ما که آرزوی آبادی و ساختن وطن عزیزمان را در سر می پروریم اندوهتان، اندوه  هر ایرانی و هر انسان است.