نویسنده: صفا
" كودكان ، گرانبهاترين گنجينه اي هستند كه يك جامعه مي تواند داشته باشد زيرا آنها اميد و پشتوانه آينده اند. كودكان حامل خصوصيات اجتماع آينده هستند ، خصوصياتي كه عمدتا از آنچه بزرگسالان جامعه در مورد كودكان انجام مي دهند يا در انجام آن قصور مي ورزند   شكل مي گيرد..... پدر و مادر ، فارغ از ميزان تحصيلاتشان ، موقعيتي مهم و حساس براي شكل دادن به پيشرفت روحاني كودكان خود دارند..... زيرا والدين از طريق يك محيط خانوادگي كه آگاهانه....... ايجاد مي نمايند ، اثري قطعي و حياتي در پرورش اطفال دارند..."  (1)
 هيچ انساني نمي تواند لزوم عشق و محبت را در حيات خانواده ناديده انگارد و اين حقيقت را انكار نمايد كه  " اگر توافق و محبت در خانواده اي    ظاهر باشد ، آن خانواده پيشرفت نموده ، نوراني و روحاني گردد ، اما اگر اختلاف و نفرت در آن بوجود بيايد ، ازهم پاشيدگي و انهدام آن ، اجتناب ناپذير است  " (2)
كودكان با سرعت زيادي رفتار سايرين را فرامي‌گيرند و آنرا سرمشق خود قرار مي‌دهند، شما شاهديد كه با چه سهولتي لهجه و لحن كلام افراد دور و بَرِ خود را ياد مي گيرند، كلمات را به همان‌گونه تلفظ مي‌كنند و آواها و ريتم‌ها را به همان قسم تكرار مي‌كنند. كودكان كم سن و سال ، نحوه رفتار و ادب را از بزرگتر ها و كودكان سنين بالاتر در اطراف خود مي آموزند و تقليد مي كنند. اگر كودكي پدر و مادر خود را دوست داشته باشد و آنها را تحسين نمايد، مسلماً مي‌خواهد كه از گفتار و رفتار آنها تقليد نمايد.  گاه و بيگاه  بايد به او يادآوري گردد كه كلمات «لطفاً» و «متشكرم» را بكار بَرَد ولي به احتمال زياد اگر اين يادآوري با «نق‌زدن» همراه باشد به روند يادگيري او كمك چنداني نمي‌كند. البته هنگامي كه پدر و مادر ادب كامل را نسبت به يكديگر و نسبت به كودك مراعات كنند بهترين الگوي مشاهده‌اي را در معرض ديد كودك خود قرار داده و اين از روش‌هاي مناسبي است كه از هزاران بار «گفتن» تأثيرش شديدتر و بيشتر است.  (3)   بنابراين      " اين تربيت را بايد بسيار مهم شمرد، زيرا  امراض همچنان‌كه در عالم اجسام به يكديگر سرايت شديده  دارد ، همچنين اخلاق  در ارواح و قلوب ، نهايت سرايت دارد." (4)
حال ببينيم چه اتفاقاتي در يك خانواده سالم رخ مي دهد كه كودكان رشد و تعالي يافته ، از بودن در كنار يكديگر لذت مي‌برند:
در جميع زمينه‌هاي زندگي آنها روح تعاون و همكاري وجود دارد؛ وقتي كه فرزندان كوچك هستند، در كارهای جاری خانه مشاركت دارند. كودكان از والدين خود ياد مي‌گيرند كه دقيق و مرتب باشند. اعضاء خانواده به هنگام صرفِ غذا با هم هستند و به صحبتهاي يكديگر گوش مي‌دهند، به يكديگر نگاه مي‌كنند و با هم لبخند مي‌زنند و مي‌خندند. آنها به تبادل‌نظريه‌ها مي‌پردازند با شوق و اشتياق به كشف موضوعات جديد مي‌پردازند و در مورد تجربه‌ها و ماجراهاي جديد خود با ديگران هم‌كلام مي‌شوند.
وقتي كه بايد تصميمي گرفته شود، همه با كمال علاقه به مشورت مي‌پردازند. شايد در هفته ، وقت معيني را براي مشورت با يكديگر اختصاص دهند و اين اتفاق در موقعي رخ مي‌دهد كه خانواده براي رسيدن به تصميمي واحد در موضوعات مهمي كه بر خانواده تأثير مي‌گذارد جمع مي‌شوند، هريك از آنها صحبت مي‌كند و نظر خود را ابراز مي‌نمايد، با دقت و توجّه به ديگري گوش مي‌دهد و بعد خواستار اتفّاق آرا مي‌شوند و اين تمريني عالي براي خدمات آينده در حوزه خانواده و جامعه بزرگتر خواهد شد.
 مورد ديگر در فضاي خانواده سالم ، روح خدمت است. فرزندان در كمال محبّت آموزش مي‌بينند كه در خدمت والدين و خواهران و برادران خود ، در خدمت همسايگان، مهمانان، در خدمت سالمندان و بيماران و مسافران و غيره باشند. خانواده با محبّت تمام از مهمانان استقبال مي‌كند و روح مهمان‌نوازي محبّت آميز، خانه را دربرمي‌گيرد. كودكان به تهيّة مقدمات صرف غذا كمك مي‌كنند، ميز غذا را آماده مي‌كنند آن را تميز مي‌نمايند. ظرفها را مي‌شويند، اطاقها را جارو مي‌كنند، آنها در كمال ميل و سرور بسياري از كارهاي جاري خانه كمك مي‌كنند.
كودكان به پدر و مادر خود، و به خانة خود عشق مي‌ورزند. هم پدر و مادر و هم كودكان امورشان را به نحوي برنامه‌ريزي مي‌كنند كه بخشي از هر روز را در خانه باشند. سرور، شادي، تفريح و خنده در خانه وجود دارد، داستانها و لطيفه‌ها تعريف مي‌كنند، با يكديگر به بازي و خواندن آواز مي‌پردازند، با هم به پيك‌نيك و طبيعت مي‌روند، با هم به كنسرت ، سينما، تئاتر و غيره مي‌روند. آنها دوست دارند با هم باشند و در تجربيات زندگي با هم سهيم گردند.
منابع:
1- مجموعه نصوص در باره حيات ، ص 35
2- مجموعه نصوص در باره حيات ، ص 37
3- والدين بدانند ، مارگارت روه
4- مجموعه آثار در باره تربيت ، ص 31