جناب محمّد موحّد، فرزند محمّدعلی شیخ موحّد ( از علمای طراز اول شیراز) و خانم زکیّه بلادی در سال 1316 در شیراز متولد شد. پدرش مدرّس مدرسه مذهبی آقا بابا خان در شیراز بود و طلبه بسیار داشت. آرزو می نمود که پنج فرزند پسر او به کسوت اهل علم درآیند.

جناب موحد به کتابخانه ای در شیراز، به آثار دیانت بهائی دست یافت و به شدت مجذوب گردید. وی در شهر ری به تدریس در مدرسه مذهبی پرداخت. در جمعه هفته اول مهر ماه 1344 به شاگردان و برادران موضوع مطالعه در امر بهائی به مدت هشت سال و ایمان به مظهریت حضرت بهاءالله را فاش نمود. همان شب روحانیون و شاگردان متعصب، کمر به قتل وی بستند. از مدرسه به بازار رفت و شب را در زیر پلی گذراند و سپس راهی شیراز شد. ایمان و اعتقاد او ضربه هولناکی برای همشهریان او بود. به خاطر حفظ او از گزند دشمنان، دوری از دسترس دوستان و ناباوری در انتخاب عقیده اش، راهی تیمارستانش نمودند و نود و پنج روز بستری کردند. طبیبان معالج همگی به صحّت کامل او معترف بودند. بعد به طهران آمد و با کمال عشق و انقطاع به کسب معارف و تشکیل کلاس ها و جلسات تبلیغی همت گماشت.

در سال 1354 پس از هفت سال که

انتظار موافقت مادر را با ازدواج او داشت، با خانم نوری انصاری، پیمان ازدواج بست و حاصل این ازدواج دو پسر است که یکی از آنها پس از دو ماه از دستگیری پدر، چشم به جهان گشود. پس از ایمان عریضه ای به ساحت بیت العدل اعظم معروض داشت و جواب عنایت آمیزی دریافت داشت. به برادر خود آقای حسن موحّد اظهار داشت که آرزو دارم که این توقیع در موقع مرگ در کنارم باشد.

او در تاریخ سوم خرداد 1358 به دست فردی ناشناس ربوده شد و دیگر خبری از او باز نیامد. مادر او سالها بعد اظهار نمود که: "ای کاش بدن من قطعه قطعه می شد و فرزند عزیزم را از دست نمی دادم. صفت عالی و بارز محمد، گره گشائی از مشکلات عموم مردم بود