تعلیم و تربيت يكي از مسائل مهم جوامع بشري است كه همواره مورد توجه انديشمندان و متفكران قرار گرفته. اين پژوهش در پي بررسي انديشه فارابي و دوركيم درباره تعليم و تربيتاست. هدف اصلي تحليل دلالت‏هاي تربيتي تفكر اين دو انديشمند و نتايج حاصل از آن بر روي جوامع بشري است. روش تحقيق به كار گرفته شده در اين پژوهش، روش «اسنادي» است كه ابتدا بر اساس مطالعه اسنادي به بررسي آراء و نظريات اين دو متفكر در زمينه تعليم و تربيت پرداخته، سپس بر اساس روش «تطبيقي و مقايسه‏اي» وجوه اشتراك و تفاوت آراء اين دو انديشمند مورد مداقّه و بررسي علمي واقع شده است. آنچه به عنوان نتايج اين پژوهش مي‏توان مطرح ساخت اين است كه هر دو متفكر از لحاظ شيوه تفكر در مكتب كاركردگرايي قرار مي‏گيرند و به انسان به عنوان موجودي اجتماعي مي‏نگرند. هدف فارابي از طرح انديشه تعليم و تربيت حصول سعادت و خوشبختي است كه جز از طريق «مدينه فاضله» ميسر نخواهد شد. اما هدف دوركيم از طرح اين مسائل، چگونگي دست‏رسي به حفظ نظم، ثبات و همبستگي افراد در جامعه است.