دکتر علیمراد داودی در بحث از محبّت گوید:
یکی از فلاسفۀ اروپا به نام کانت گفته است که یکی از سه قانون اخلاق این است که انسانیت را به صورت هدف تلقی کنیم و سایر چیزها را به صورت وسیله‌ای که برای وصول به آن هدف ضرورت دارد دوست بداریم. اگر انسانیت را وسیله قرار دهیم، آن وقت است که انسانیت خود به خود از بین رفته است. مثلاً اگر خدمت میکنیم برای این باشد که استفاده کنیم نه برای آن که خدمت کنیم و اگر سلام کنیم نه به قصد این باشد که انس و الفت پدید آوریم، بلکه مقصد این باشد که سابقه‌ای به وجود آوریم و قِسْ علی هذا. و شاید بتوان گفت که خلاف این امر در واقع آینۀ تمام‌نمای زندگی شخصی و عمومی مردم زمان ما است.
میدانید که حضرت عبدالبهاء فرموده‌اند حتّی خدمت به اشخاص و محبّت به اشخاص به قصد بهائی کردن آنها نباید باشد. صریح بیان مبارک است؛ اگر به کسی خدمت میکنیم، محبّت میکنیم، دوستش داریم، برای این که به امر نزدیک شود، فوراً عمل ما ساقط میشود. تمثیل مبارک این است که در این صورت دام گسترده‌اید و دانه در آن پاشیده‌اید برای این که کسی را گرفتار سازید نه به قصد این که به او محبّت کنید. همچو محبّتی تأثیر نمی‌کند، اثر مخالف هم دارد. پس حتّی به خاطر بهائی کردن اشخاص به آنها محبّت کردن محبّت نیست. خود محبّت باید هدف باشد؛ خود محبّت باید قصد و غرض و غایت باشد. چون شما انسان هستید باید به او محبّت کنید. چون او انسان است باید از شما محبّت ببیند. همین، والسّلام. (الوهیت و مظهریت، ص247