یکی از شادترین و پر نور ترین لحظات در زندگی زوجهای جوان زمانی است که بگویند ، " بزودی کودکی خواهیم داشت" ، "بزودی پدر خواهم شد" ، "تا چند وقت دیگر مادر خواهم شد" .  خانواده و دوستان مسرور می شوند و از صمیم  قلب تبریک می گویند . زوجی را که قرار است پدر و مادر شوند ، حالتی از هیجان ، شگفتی ، ترس ، سرور و انتظار در بر می گیرد . آنها به سختی می توانند نه ماه صبر کنند تا فرزند آنها قدم به جهان بگذارد .

امّا طولی نمی کشد که عکس العمل دیگری پدید می آید . پرسش هایی در ذهن زوج جوان شکل می گیرد .

این کودک را چگونه تربیت خواهم کرد ؟ در مورد پرورش نوزاد چه می دانم؟ چگونه تعلیمش دهم که صفات عالی و خصوصیات متعالی داشته باشد ؟ اگر کج خُلق باشد ، اگرنحس باشد ، چه کنم ؟ اگر دروغ بگوید ، تقلّب کند ، فریبکار باشد ، چه می توان کرد ؟  ناگهان ، والدین جوان با نارسایی ها و نقاط ضعف خود روبرو می شوند . تردیدها ، ترسها و بلاتکلیفی ها بر آنها چیره می شوند . آیا پدر خوبی خواهم شد ؟ آیا مادر خوبی خواهم بود ؟ زمان کند وکاو در خویشتن فرا می رسد ،  باید به درون خویش نگاهی انداخت و نسبت به خصوصیات و خلق و خوی خود آگاهی و بینش یافت .

مسئولیت  عظیم تربیت کودک روشن و روشن تر می شود .  رو به رو شدن  با این مشکل جدید زندگی تا حدّی هراس آور و قدری ترسناک است . ضرب المثلی قدیمی است که می گوید ، " پرورش کودک مانند نقشی بر سنگ است که هرگز از بین نرود .  والدین ، با آگاهی از این نکته ، متوجّه می شوند که چه وظیفۀ سنگینی دارند . آنها به یکدیگر می گویند ،  " ما باید دقیق و محتاط باشیم ،  ما باید این کار را به نحو صحیح انجام دهیم  . "

والدین عمیقاً به درون خویشتن نگاه می کنند ؛ خصوصیات خویش را مورد کند و کاو دقیق قرار می دهند و ناگهان  متوجّه می شوند که آنها برای ایفای نقش پدر و مادر نه آمادگی یافته اند و نه تعلیم دیده اند .  در برنامه های آموزشی ، این جایگاه خالی که بسیار جدّی است مشاهده می شود .  امروزه نوجوانان ما در هر زمینه ای که میسّر و ممکن باشد آموزش می بینند ، امّا در مورد پدر یا مادر شدن و تربیت کودک را به عهده گرفتن ، که از همه مهمتر است ، هیچ برنامه ای برای تعلیم یا ایجاد آمادگی وجود ندارد . این نقصی عظیم در برنامه آموزشی است ، امّا تغییراتی در این زمینه در شرف وقوع است .  در ایالات متّحده اکنون کلاسهایی برای تحصیل " کارایی در وظیفۀ  پدری و مادری "  ایجاد شده که درها را به روی آموزش هنر و مهارت تربیت  فرزند می گشاید .  "  تربیت فرزند " از اهمّیت والائی برخوردار می گردد . در آینده ، دانش آموزان دبیرستانی در زمینۀ تربیت فرزندان درسهایی اساسی در برنامۀ آموزشی خود خواهد داشت .

 مادر که در سلامت وسعادت کودک دارای نقشی حیاتی است دارای مشکلی خاصّ است . او از خود می پرسد ، " کارم را چه کنم ؟ " نوزاد و کودک خردسال نیاز دارد که مادرش در خانه باشد . بنابراین توصیه می شود که مادر 5-4 سال اوّل زندگی کودک را در خانه بماند .  به هر حال ،  مادر بودن هیجانات خاصّ خود را دارد .  کودکان جذّابند و تربیت آنها نه تنها مشکلی عظیم است ،  بلکه لذّت و نشاط خاصّی را نیز در بردارد . همراه با پرورش کودکان ، خنده و سرور بسیاری به زندگی وارد می شود .  سپس ، بعد از آن که کودکان وارد مدرسه شوند ، مادر می تواند به کار خویش باز گردد ... ابتدا نیمه وقت کار کند و بعداً سه چهارم وقتش را به کار اختصاص دهد یا تمام وقتش را ، زیرا کودکان اندک اندک خودکفا می شوند .

وقتی که برای خانوادۀ خود برنامه ریزی می کنید  ،  بهتر آن است که در صورت امکان دو فرزند یا  بیشتر داشته باشید .  خطرات  تک فرزندی تقریباً اجتناب ناپذیر است . کودکی که تنها فرزند است  به  سرعت و تقریباً  به  طور مسلّم خودخواه و خود محور می شود .  وقتی که فرزند دوم وارد خانواده می شود ، مادر و پدر در کمال محبّت کودکان را نوعی پرورش می دهند که اسباب بازی های خود را در اختیار هم قرار دهند ،  همکاری داشته باشند ، نسبت به یکدیگر بخشنده باشند . والدین سریعاً در می یابند که اوقاتی وجود دارد که خواهران و برادران با یکدیگر متّفق ،  متّحد و شادند ؛ و اوقاتی که با هم یکی بدو و دعوا می کنند و گاهی اوقات در مشاجرات پایان پذیر درگیر می شوند . والدین باید هر دو وضعیت را بپذیرند و توجّه داشته باشند که این نیز بخشی از فرآیند رشد کودکان است .

 والدین  باید بدانند 

اثر : مارگرت روه