نویسنده : طوطی
آمار طلاق در جامعهء ایران بسیار بالا رفته است. بسیاری از همسران، وقتی با مشکلی در زندگی زناشویی  مواجه می شوند، احساس بدبختی می کنند و با خود می گویند كه اگر مجرد بودیم یا همسرمان فرد دیگری بود خوشبخت می شدیم .  به همین دلیل، طلاق می گیرند و تازه آن وقت است که می بینند مشکلاتشان نه تنها حل نشده، بلكه بیشتر هم شده است. البته قبول دارم كه گاهی طلاق باعث بهبود زندگی افراد می شود، اما در اکثر موارد اینطور نیست.
مدتها بود با خود فکر می کردم چرا آمار طلاق تا اين اندازه  بالا رفته است؟ آیا مشکلات اقتصادی عامل اصلی است؟ یا مشکلات اخلاقی؟  اعتیاد؟ یا ...؟

 ما  معمولا ترجيح مي دهيم به جای اینکه در جهت اصلاح امور بکوشیم، همه چیز را بر هم بزنیم و از نو بسازیم.
در همهء امور همینطور است. چه بسیار والدینی که وقتی فرزندشان در مدرسه با مشکلی روبرو مي گردد، به جای اینکه برای حل آن مشکل  تلاش کنند فوراً مدرسهء فرزندشان را تغییر می دهند  و چه بسا که در مدرسهء جديد،  وضع او بدتر شود. چه بسیار خانواده هایی که وقتی با همسایه ای روابط خوبی ندارند، به جای تلاش برای اصلاح روابط، محل زندگی خود را تغییر می دهند. چه بسیار افرادی که وقتی مشکل شغلی دارند، به جای علت یابی و تلاش برای بهبود وضع خود، فوراً به فکر تغییر شغل می افتند. و به همین ترتیب  بسیاری از زوجها به جای تلاش برای حل مشکلاتشان به طلاق می اندیشند.

اما آیا این راه درستی است که به جاي اصلاح  یک رابطهء ناموفق، آن را قطع نماییم؟ شاید این کار به عنوان یک راه حل کوتاه مدت جواب بدهد یا در بعضی موارد ضروری باشد، اما آیا همیشه می توان این کار را کرد؟ وقتی این روش به  يك عادت تبديل گردد، چه می شود؟  مهمترین روابط ما با خداست و با خودمان، آیا می توانیم این رابطه ها را هم قطع کنیم؟ مسلماً نه. پس باید یاد بگیریم که روابط خود را اصلاح کنیم، چه با خود، چه با خدا، چه با سایر انسانها. درست است که این کار سختي است و گاهی بسیار ناامیدکننده، اما تنها با تحمل این سختی است که می توانیم در زندگی پیشرفت کنیم و به سعادت برسیم و جامعه ای مترقی و سعادتمند داشته باشیم.
باید بیاموزیم که به آشتی بیندیشیم، نه به طلاق؛ به زندگی بیندیشیم، نه به مرگ؛ به اصلاح بیندیشیم، نه به تخریب؛ به عشق فکر کنیم، نه به نفرت؛ به ماندن بیندیشیم، نه به فرار. و این نوع اندیشیدن را به دیگران نیز بیاموزیم، مخصوصاً به فرزندان خود.