براي يك كودك ذكر و ياد خداوند به عنوان خالقي پر محبت و قدرتمند بايد جزئي از زندگي معمولي روزانه او گردد. درست است كه كودكان نمي‌توانند به طور مجرد و بسيط تصوري از خداوند داشته باشند، اما همانطور كه مي‌توانند براي پدر بزرگ يا مادر بزرگ يا خويشاوندي ديگر كه هنوز نديده‌اند جائي در زندگي خود داشته باشند، مي‌توانند براي خداوند نيز جائي باز كنند.
كودكان زير شش سال مفهوم خدا را مستقيماً از والدين خود مي گيرند و او را همچون كسي كه پدر و مادر مي‌شناسندش، كسي، چون پدربزرگ به سفر رفته مي‌انگارند. اگر پدر و مادر خدا را مهربان و رحيم، قادر و توانا بشناسند كودك هم همين تصور را از او خواهد داشت. كودكان ميل دارند اين پندار را در ذهن خويش استوار سازند كه خداوند آنان را دوست مي‌دارد و مي‌خواهد كه آنها انسانهاي خوبي باشند.

در اين جا خداوند حقيقتي توصيف مي‌شود كه:
-    همه را دوست مي‌دارد
-    مي توان به او اطمينان كرد
-    قدرت لازم را براي محافظت از ما و حل مشكلات ما، داراست
والديني كه خداوند را واقعي و غير خيالي مي‌بينند با سادگي بيشتر مي توانند وجود او را به فرزندان خويش بشناسانند و شناخت خدا براي كودك از اين طريق بسي آسانتر مي‌شود.
هرقدر بيشتر مايل باشيد رابطه با خداوند موضوع محوري زندگي كودكانتان باشد پيشنهاد مي‌شود آنان را درگير ممارست‌هاي زير نمائيد:
-    دعا و مناجات روزانه
-    تفكر و تعمق
-    شركت در مراسم عبادي
-    احترام براي طبيعت

پس بیائید برای گام اول این دعای کوتاه و زیبا را با تمام وجود برای کودکانتان و از زبان آنها بخوانید تا آنرا فرا گیرند:

« خدایا، قلب صافی چون دُرّ عطا فرما»